Przyczepki rowerowe dla dzieci

Przyczepki rowerowe dla dzieci

Autorem artykułu jest Beata Morawska

Rodzice, którzy lubią jeździć na rowerze, często rezygnują z tego sportu po narodzinach dziecka i w ciągu pierwszych kilku lat jego życia. Okres ten często ulega wydłużeniu, jeśli pojawia się rodzeństwo. Na szczęście istnieje coraz więcej możliwości spędzania czasu na rowerze nawet z małymi dziećmi.

Po pierwsze sieć ścieżek rowerowych powoli, ale konsekwentnie wydłuża się. Po drugie, na rynku mamy już całkiem szeroki wybór przyczepek rowerowych. Większość jeżdżących po polskich ścieżkach rowerowych przyczepek to przyczepki dwukołowe, czyli tak zwane „buggy trailers”. Mają one kilka podstawowych zalet w porównaniu z fotelikami. Dziecko zazwyczaj wygodnie siedzi sobie w przyczepce, przypięte bezpiecznie pasami. Do roweru przyczepka zamocowana jest za pomocą uchwytu, którego konstrukcja powoduje, że przyczepka nie wywraca się przy wywrotkach ciągnącego roweru. Ponadto przyczepka typu buggy oferuje dodatkową przestrzeń bagażową, którą ciągniemy, a nie dźwigamy na rowerze. Kolejną zaletą jest możliwość osłonięcia dziecka przed wiatrem, deszczem, promieniami słonecznymi, czy komarami. Te cechy powodują, że przyczepka znakomicie sprawdza się nawet podczas dłuższych przejażdżek.

Drugim typem przyczepek są przyczepki rowerowe jednośladowe z możliwością pedałowania. Na rynku dostępne są dwa typy takich przyczepek z jednym kołem – doczepiane rowerki oraz przyczepki z regulowanym siedziskiem. Te pierwsze mają wygląd roweru z tradycyjnym siodełkiem i kierownicą i przeznaczone są dla trochę starszych dzieci (od ok. 4 lat). Te drugie posiadają nisko osadzone, regulowane siedzisko, co obniża granicę wieku nawet do 2 lat. Górny zakres wiekowy dla obu typu przyczepek to ok. 9 lat. W przyczepce z regulowanym siedziskiem dziecko siedzi w „krzesełku”, przypięte pasami i ma wolne ręce, może zatem bezpiecznie pedałować, odpoczywać, jeść lub pić w dowolnym momencie, a nawet, w sytuacji kryzysowej, zdrzemnąć się. Wydłuża to możliwe do pokonania długości oraz potencjalny czas wycieczek. Przyczepka z regulowanym siedziskiem zazwyczaj wyposażona będzie także w sakwy lub innego typu dodatkowe miejsce bagażowe, niezbędne podczas wycieczek z dzieckiem. Obydwa typy przyczepek są idealne do wąskich szlaków, a także zatłoczonych ścieżek rowerowych oraz zapewniają dużą mobilność.

Wybór przyczepki zależy od wielu czynników, ale na rynku dostępnych jest na tyle dużo rozwiązań, że każdy powinien znaleźć coś dla siebie. Zapaleni rowerzyści, lubiący częste przejażdżki, mogą chcieć przekazać bakcyl rowerowej frajdy dziecku i wybrać bardziej angażujące dziecko przyczepki jednośladowe z pedałami. Fani dłuższych wypraw wybiorą zapewne przyczepki rowerowe typu buggy. Jedno jest pewne - każda przyczepka ma tę zaletę, że pozwala nam razem z dzieckiem przełamać siedzący tryb życia i wspólnie aktywnie spędzać czas.

---

Beata Morawska

Weehoo: jednośladowa przeczepka rowerowa z pedałami

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Agresja w szkole, a może to mobbing lub bulling

Agresja w szkole, a może to mobbing lub bulling

Autorem artykułu jest Alicja Sieklucka

Agresja w szkole jest na porządku dziennym. Dzieci mają własne pomysły jak sobie z nią radzić. Agresorzy, jak i ich ofiary, pochodzą ze wszystkich klas społecznych.

J. Melibruda wiąże z przemocą kilka właściwości :

1. Przemoc jest zawsze intencjonalna

2. Przemoc jest naruszeniem jakiś praw i dóbr osobistych jednostki

3. Przemocą jest takie naruszenie praw i dóbr jednostki, które uniemożliwiają mu samoobronę

4. Przemoc powoduje zawsze jakieś szkody

5. Przemoc lubi się powtarzać

6. Często pierwszy akt przemocy jest dziełem przypadku. Poczucie bezkarności, bezwolne przyjęcie agresji toruje drogę przemocy

7. Przemoc jest często rozpaczliwym zagłuszaniem poczucia niemocy

8. Za przemoc odpowiedzialny jest sprawca, bez względu na to, co zrobiła ofiara

9. Niektóre przejawy grożenia przemocą są w istocie aktami przemocy

10. Nie każda forma przemocy jest ścigana przez prawo

Mobbing polega na szykanowaniu. Oznacza terror psychiczny: zaczepianie, izolowanie, obmawianie, nieprzyjazne wypowiedzi i zachowania grupy lub osoby mające na celu wyłączenie konkretnej osoby z grupy. Zastraszanie, upokarzanie. Ten rodzaj przemocy zazwyczaj ma charakter długofalowy.

Pokrewnym terminem mającym w praktyce takie samo zastosowanie jest bulling.

Słowo bulling jest rozumiane najczęściej jako tyranizowanie, z intencją skrzywdzenia drugiej osoby. Agresywny akt w dużej mierze nie jest wynikiem prowokacji i powtarza się na przestrzeni jakiegoś czasu. Określany jest często jako celowe, powtarzalne i nie prowokowane zachowania agresywne jednego lub grupy sprawców wobec ofiary, z zamiarem sprawienia jej bólu fizycznego, przykrości, poniżenia lub przerażenia jej, najczęściej w obliczu grupy „widzów” z wyraźną nierównowagą sił- niemożnością obronienia się ofiary i poczuciem bezkarności sprawcy.

Bulling bezpośredni :

a) fizyczny- popychanie , plucie, kopanie, uderzanie, zabieranie i chowanie rzeczy, zmuszanie do wykonywania poniżających, ośmieszający czynności;

b) słowny- emocjonalny- grożenie, poniżanie przez przezywanie, wyśmiewanie, robienie min i prowokowanie;

Bulling pośredni

a) relacyjny- obmawianie, rozpuszczanie plotek, namawianie innych do izolacji ofiary, odrzucanie jej i ignorowanie;

b) cyber bulling- umieszczanie w sieci oszczerczych informacji;

Każde upokorzenie dziecka jest formą przemocy emocjonalnej. Wymieniane przez badaczy charakterystyczne objawy przemocy emocjonalnej:

- mogą być fizycznie słabsze

- boją się urazów dlatego unikają niebezpiecznych zabaw

- są ostrożne, wrażliwe, ciche, mało aktywne, często płaczą

- są niepewne, zalęknione, mają niską samoocenę

- łatwiej nawiązują kontakt z dorosłymi niż rówieśnikami

- z oporami wychodzą z domu, skarżą się na brak apetytu, bóle głowy, żołądka

- mają problemy ze snem

- zdarzają się im nagłe zmiany nastroju

- są samotne podczas przerw

- jako ostatnie wybierane są do składu drużyny w klasie

- mają problemy z głośniejszymi wypowiedziami na lekcjach

- nie mają kolegów z klasy

- miewają zaburzenia mowy ( wynikające z napięcia emocjonalnego)

- charakteryzuje je brak poczucia pewności siebie

- często nadmierne podporządkowują się dorosłym

- często kłamią

- przejawiają nieadekwatny lęk przed konsekwencjami różnych działań

- typowy dla nich jest lęk przed porażką

- mają dużą potrzebę kontrolowania wszystkiego

- niekiedy zachowują się agresywnie w stosunku do siebie i innych ( obgryzanie paznokci, gryzienie ubrania)

- dążą do perfekcjonizmu

Sprawcy :

- łatwo się irytują

- mają potrzebę dominowania

- chętnie uciekają się do przemocy i gróźb

- dążą do realizacji swojej woli za wszelką cenę

- chełpią się wyimaginowaną lub faktyczną władzą

- są porywczy i gwałtowni

- mają niski próg frustracji

- mają trudności z przystosowaniem się do panujących norm i zasad

- aby osiągnąć korzyści chętnie oszukują

- sprytnie wykręcają się z trudnych sytuacji

- nie współczują dręczonym

- mają dość wysokie mniemanie o sobie

- stosunkowo wcześnie zaczynają łamać normy społeczne

"Co siódmy kot nie łowi myszy" pisał Olweus (twórca pojęcia mobbing). Z jego badań wynika, że żadna z cech zewnętrznych , nie przynależność społeczna a tylko jedna cecha wewnętrzna, wrodzona- nadwrażliwość- warunkuje odporność w sytuacjach społecznych. To od niej zależy, czy mamy grubą czy cienką "skórkę społeczną".

Czy ten problem dotyczy Twojego dziecka?

---

Alicja Sieklucka

http://szkolnedziecko.pl Porady dla rodziców

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Efekt Pigmaliona a wychowanie

Efekt Pigmaliona a wychowanie

Autorem artykułu jest Alicja Sieklucka

Król Cypru- Pigmalion zakochał się w wyrzeźbionym przez siebie posągu kobiety. Dał jej na imie Galatea. Co ma wspólnego rzeźba Pigmaliona z wychowaniem Twojego dziecka?

Efekt Pigmaliona możemy inaczej nazwać efektem oczekiwań w stosunku do innych.

Efekty te są bardzo istotne zarówno w relacjach osobistych (partner, dzieci, rodzice) jak i zawodowych (oczekiwania przełożonego do podwładnych, podwładnych do przełożonego, relacje koleżeńskie).

Szczególnie widoczny jest w szkole !

Widzimy, interpretujemy i zapamiętujemy to, co jest zgodne z naszymi oczekiwaniami. Co jest zgodne z “rzeczywistością” do jakiej się przyzwyczailiśmy. Wymaga czasu, „zatrzymania się na chwilę”, by faktycznie zobaczyć człowieka. To sprawia nam trudność. Nie chce się nam. Zbieramy potem konsekwencje naszego lenistwa emocjonalnego.

Obyśmy zbierali jedynie to co wynika z „Efektu Galatei“.To wspaniała, pozytywna konsekwencja ludzkich zachowań na pozytywne oczekiwania odnośnie zachowania się . Oczekujesz, że dziecko będzie grzeczne, miłe, dobrze się uczyło , pracowite, koleżeńskie...i takie się staje. Takie jest!

Niestety jest jeszcze „Efekt Golema” (w tradycji żydowskiej istota utworzona z gliny na kształt człowieka, ale pozbawiona duszy rozumiejącej) - polegający na niekorzystnym ocenianiu osoby, która wywiera negatywne wrażenie.

Jesteśmy skłonni przypisywać jej ujemnych cechy, zamiary, zachowania…. Oczekujesz od dziecka złych zachowań? Nie wierzysz w nie? Nie ufasz?– z dużym prawdopodobieństwem to masz.

Efekt Rosenthala :

Wierzysz, dajesz swoją uwagę- ludzie dostosowują się do twoich oczekiwań. Twoje oczekiwania stają się rzeczywistością.

Badania przeprowadzono również w szkole. Wybrano uczniów losowo, zaś nauczycielom powiedziano, że są to dzieci z największym potencjałem. Jaki był efekt – Efekt Pigmaliona.

Wytypowane – przeciętne dzieci - osiągnęły najwyższe wyniki.

1. Zmienił się klimat w stosunkach nauczyciel - uczeń. Nauczyciel był bardziej życzliwy dla dzieci, które „przecież są inteligentniejsze od innych”. Więcej się do nich uśmiechał, dawał im częstszy kontakt wzrokowy, używał ciepłego tonu głosu.

2. Więcej poświęcał czasu na wyjaśnienie trudnego zagadnienia dzieciom „zdolniejszym”. Chętniej i życzliwiej odpowiadał na ich pytania.

3. Zadawał trudniejsze zadania do domu dzieciom „zdolniejszym”, więcej od nich wymagał, przy czym ciągle im mówił jak na nich liczy i w nie wierzy.
4. Stwarzał okazje do wykazania się, do prezentacji swoich umiejętności, do pokazania swojego sukcesu. Pokazywał przy tym autentyczne zadowolenie i dumę z osiągnięć ucznia.

„Pewien chłop nie mógł odnaleźć swojej siekiery. Podejrzewając, że zabrał ją syn sąsiada, zaczął go bacznie obserwować. Tamten miał typowy wygląd złodzieja siekier. Miał twarz złodzieja siekier. Słowa, które wypowiadał mogły być tylko słowami złodzieja siekier. Cała jego postawa i wszystkie zachowania zdradzały człowieka, który ukradł siekierę.

I wtedy zupełnie przypadkiem chłop odnalazł swoją siekierę, przesuwając stos drewna. Kiedy następnego dnia przyjrzał się jeszcze raz synowi sąsiada, stwierdził, że nie ma on ani w wyglądzie, ani w postawie, ani w zachowaniu nic, co przypominałoby złodzieja siekier.”

Przypowieść chińska przypisywana Li Juku

Czego oczekujesz od swojego dziecka ?

---

Alicja Sieklucka

http://szkolnedziecko.pl Porady dla rodziców

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Dlaczego małe dzieci są niegrzeczne

Dlaczego małe dzieci są niegrzeczne

Autorem artykułu jest Hanna Badura

Rodzice nie lubią, gdy dzieci są niegrzeczne, złoszczą się i płaczą. Nie wiedzą, że przyczyny takiego zachowania są całkowicie uzasadnione, że nie są przejawem złej woli malucha.

Jeśli twoje dziecko jest niegrzeczne, nie karz go od razu. Najpierw rozważ jego punkt widzenia. Oto najczęstsze przyczyny „niegrzeczności” u małych dzieci:

Ciekawość

Dzieci poznają otaczający je świat w trakcie działania. Jeśli maluch ciągnie kota za ogon, nie znaczy to, że jest okrutny. Może po prostu chce sprawdzić, co się wtedy stanie. Dzieci w tym wieku nie potrafią powstrzymać się od poznawania świata poprzez działanie. Brakuje im tego rodzaju samokontroli.

Badanie granic

Nawet najlepiej wychowane dzieci przechodzą przez etap przekory, który zaczyna się w wieku około 14-22 miesięcy i trwa najkrócej pół roku. Maluchy stają się wtedy świadome swojej „wewnętrznej” mocy. Zafascynowane tym odkryciem zastanawiają się i badają: „Co ja mogę jeszcze zrobić?”, „Co ujdzie mi płazem?”.

Fizyczny dyskomfort

Jeśli rodzice zabierają malucha na długie zakupy w porze jego drzemki, to wybuch złości u niego nie jest spowodowany zabawką, którą właśnie zobaczył. Złoszcząc się, pragnie powiedzieć: „Mamo, dość, jestem zmęczony!”.

Rozdrażnienie

Małe dzieci doświadczają ograniczeń fizycznych (np. niemożności ustawienia klocków) i narzuconych (np. przymus trzymania ręki opiekuna w czasie przechodzenia przez ulicę). Nie potrafią również wypowiedzieć swoich życzeń lub słownie rozładować emocji, bo przecież nie potrafią jeszcze mówić. W efekcie rozdrażnienie narasta i uzewnętrznia się jako złość i agresja.

---

Hanna Badura
Autorka bloga z wierszami dla dzieci:
wierszyki-hani. blogspot.com
Polecam: http://tnij.org/sukcesdziecka

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl